[The First Breath]

The first breath is green, the second blue. So we proceed through yellow, green, orange, pink and red.

Until the final step: unto the black that stretches without end; an inviting void; a reaching hand of immaterial empty.

Then comes the laughter

at the rustle of a branch.

The path, by a blackbird travelled.

The path, which the quenching foot traverses

in silent reverie.

        By the wayside way

    By the seaside sea

The still deep of motionless waves meets the brimming beach black

as tar.

The sea stills the beach as the beach halts the sea.


Only a civilization of the mighty may build upon these shores;

would build upon these shores

towers tall enough to see the inked horizon curve.

To oversee a frozen domain, sneer at its life and decree

in cold command

with a hand least twice as might as its wielder

docks built

and a fleet to use them.

The sailors breathe: first green and then proceed along the plotted course.

They do not dare to look back, meet the blank stares coming thundering down from the sea-wall.

The dawn of eons rises; the red prince 

gawks at the observation platform.

The sand rumbles.


He has travelled far but is no traveler.

He has learned much but knows little.

The lost silhouettes have their judgement made:

kneel and defer

to the sparrows flight,

the ratchet of the obsidian-drilling woodpecker;

with forehead to the ground hear

the laughter of the eons

at the mighty

vibrate your skull with the rhythm of the ground.

There is nothing to worry about, children,

whispers the wise

as whispered the prince to his followers

standing on the rubble by the now blue water:

his toes over the ledge, his mind far gone

past the living earth:

It was with an empty sky, a bird.

Popular posts from this blog

De Vonkerplas

Is dit de Vonkerplas? Ja dit is de Vonkerplas. Is dit het ellediep water, het vergeten water? Ja dit is het water waarvan men spreekt. Is dit waar de zwaluwen nesten, waar de grazers briesen? Ja dit is dat habitat, ieder weet, niemand vergat. Is dit waar ik in elatie strekte in dat hoogtepunt? Ja dit is waar u strekte, dit is waar u dat hoogtepunt tot leven riep. Dat hoogtepunt van verandering, waar het verleden blijft geleefd en de toekomst reeds geclaimd.  Dat hoogtepunt heeft u beleefd, u beleefde het aan de Vonkerplas. De Vonkerplas, waar u zich in het ellediep water stortte en verdronk in de donkere meters die u vond. De zwaluwen zingen er nog van opdat niemand het vergeten kan.
Read more

Als

als in het oude griekenland als voor de beschaving naar de knoppen ging als vroeger als toen het nog goed was als de dagen van de helden als de dagen van de schepping en het paradijs als ervoor als er minder mensen waren als er minder domme mensen waren als uit mijn jeugd als ik het voor het zeggen had als iedereen zijn best deed als mensen gewoon goed waren als toen mensen gewoon goed waren als toen we nog geloofden dat mensen gewoon goed waren dan
Read more

[Ik ben de ijdele hoop]

Ik ben de ijdele hoop Het wachtende jochie vastberaden De tandenfee te overvallen.  Ik ben de ijdele hoop Die stug gelooft in dat wat toch niet Komen zal. De binnenzitter die gelooft Dat voor ze je geheel vergeten iemand  Wel moet komen checken of je Nog bestaat al Is het maar je moeder. Ik ben de ijdele hoop Uit noodzaak. Ik betaal de teleurstelling van geen telefoontje terug (na een complimentje en mijn nummer achter te laten voor de serveerster die lief lachte) in termijnen uit. Dan teer ik er op en hoeft zij Niet ongemakkelijk (maar nog steeds te lief) lachend geen  'nee' uit te spreken.  Ik ben de ijdele hoop Dat weken niet verstrijken En de zekerheid van hen die Geen hoop zijn maar daad zijn Mij ooit wel moet bereiken. 
Read more