[De grijze morgen]

De grijze morgen is wederom het teken dat je toestaat thuis te blijven. Al drie dagen deze week belooft je jezelf dat je morgen op de fiets zal stappen, je zweert het zelfs. Nu staat het weer je tegen. Al veel langer verafschuw je grauwe morgens, al vanaf de eerste keer dat je een mindere vijand vond in de druppels. De onwil te vertrekken wordt duidelijk niet wordt veroorzaakt door de regen. Dat de meeste mensen liever een nabije plaaggeest aanwijzen dan op zoek gaan naar de oorzaak van de ziekte is ook jou bekend, zij het meestal van de ontvangende kant. Als jij niet lethargisch ligt te verleppen is het regelmatig jouw privilege door aanstellers aanstellerig genoemd te worden, door hufters hufterig en luilakken lui. Meestal voel je je dan trots, sta je gelukkig boven de uitdelende partij. Maar vandaag haat je de regen, om niet te hoeven weten wat je haat.

 

Soms is een verte groot genoeg om verloren in te raken, dat de afstand in je stort. Maar meestal is de verte slechts bijzonder, of mooi, of wijds. Dat je de uitgestrektheid even op kan merken en nog twee blikken werpt, meer voor de vorm dan een oprecht geloof wat nieuws in het uitzicht te ontdekken. Soms is de verte groot genoeg, maar meestal, meestal wil ik niet kijken.