De Hoopvolle Dood

We dreven in een blauwe bol

Een vreemd land bracht 

ons hoofd op hol

Met paarse pracht

En Bladergroen

Tot onder zengend gele kracht

En gevoelloos grijs

Dit schijnbaar paradijs

Verging tot bloedend vermiljoen

1

Reeds twaalf zijn er gestorven

Maar onze hoop leeft voort

Nog drie met losse tanden

De laatste reserves aangeboord

De scheepsbeschuit bedorven

Op zoek naar een vreemder oord

Op zoek naar nieuwe landen

Dobberen we dagen ongestoord

Omcirkeld door een horizon

Overkoepeld door de lucht

Beide onveranderlijk

Aan wind nauwelijks een zucht

Brandend onder felle zon

Zijn we ver gevlucht

Onze kansen schandelijk

Schamel, de route berucht

We wachten op een eerste teken

Turen recht vooruit

Onzeker: zijn het zonnesteken

Of kleurt de hemel paars?

We wachten nu al weken

Maar komen er niet uit

Dat het blauw begint te breken

Lijkt ons raar, maar het raarst

Hoe de kleur net

Enkel voor mij was

Maar goed opgelet

Langzaam lijkt te naderen

Ik hoop te zijn gered

Maar dan tolt ons kompas

Het paars is gezwollen, gestold en opgezet

Als het bloed in onze aderen

2

Reeds twee zijn er verstreken

Maar hoeveel dagen

Moeten we nog golven breken

Om land te raken

Welke vreemde streken

Pogen ons paars te plagen?

Violet te wreken?

Bij het ontbreken van een baken

Is dat lila licht

Onze enige gids geweest

Westwaarts gericht

Ploegde onze boeg verder

Tot plots, Land in zicht!

Tijd voor feest

Het langverwacht bericht

Bereikt ons op de derde

Dag vrede oceaan

Dag het uitzichtloos bestaan

Dag alsmaar blijven gaan

Dag kale lucht, dag maan

Eindelijk land gevonden

Wilder dan onze wildste dromen

We wachten opgewonden

Verzameld op de voorsteven

Tot we terstond konden

Onderscheiden tussen bomen

Een paradijs zonder 

Aardse fauna, vol vreemd leven

Een kust gelijnd met palmen

En bevolkt door snaveldieren

De grond vol woekerhalmen

Onmogelijk te begaan

Tot openingen van kalme

Mondingen der rivieren

Waar wij net als de zalmen

De stroom volgen daarvandaan

3

Reeds vijf zijn we er

Vragend gepasseerd

Vierhoekige torens

Volkomen onverweerd

Al van vrij ver

Keek het kil en verkeerd

Toch varen we die dorens

Voorbij, onverveerd

Het grijs tekent af

Tegen het paars en groen

Van de lucht en bladerpracht

Het doet wat wij doen:

Zwijgen als het graf

Ik heb me met mijn God verzoend

En houd nu stil wacht

te dek op ons galjoen

Deze wereld doorgronden

Is onmogelijk gebleken

De botanist en cartograaf

Blijken nu ook leken

Nu de tandeloze monden

Ook reeds zijn bezweken

Is ijdele hoop hoe ik me handhaaf

Een doem daalt als een deken

Over onze gemoedstoestanden

Tot zelfs die los zitten

Het kille paars en de kille pilaren

Weten onze hoofden te verhitten

En de zon ze te verbranden

Tot schizofrene gebitten

We moeten aan strand landen

Of bij de pakken neer gaan zitten

4

Reeds zes zijn er niet

Teruggekeerd na te zijn

Verdwenen in het riet

Nu wordt ik de zevende

Het eerste wat ik zie

Is een groen gordijn

een rode soort parkiet

Daarin levende

Na enige tijd halmen hakken

Dwaal ik dieper het woud in

Tot de zon begint te zakken

Toch blijf ik gaan, al bevende

Tot tussen de takken

Grijs, en perfect in verhouding

Een muur en zes wrakken

Opdoemen, ik herinner even de

Dag dat we zijn gegaan

Dag van trots en faam

Dag vrienden, nu vergaan

Dag hoop, dag maan

Ik keer me om

Met loden schoenen

En loop tot ik aan kom

Bij het schip, nu aan wal

Van verwildering nog stom

Probeer ik verslag te doen en

Met mijn laatste grom

komt de kapitein ten val

En weent van wanhoop

Trekt als een geest wit weg

En schreeuwt: 'dood, dood,

Dood gaan we allemaal!'

Ons lot nu bloot

Gelegd en hardop gezegd

Zo overstemd die dood

Zelfs het luidst kabaal

5
Reeds tien zijn er gestorven
Er hangt iets in de lucht
Ontknijpt aan hun kelen
Zelfs de laatste zucht

Nu dobberen ze bedorven
Onder bloedrode lucht
Eerst ging dat vervelen
Nu is het een klucht

De wind is weggevallen
En we varen lang niet meer
We kunnen niets meer doen
Al wilden we het weer

Het grijs is nog niets ontvallen
En kijkt kil op ons neer
De hemel helder vermiljoen
Dat inmiddels zeer

Doet aan mijn ogen
het grijs en groen
De enige moge-
Lijkheid tot respijt

Van het rood dat ons bedrogen
Heeft, voorgelogen met een zoen
Maar, eenmaal ontzogen,
Onze zielen wijdt

Aan de stroom der rivier
Tot bloed het oppervlak
Kabbelend Karmozijn versiert
Maar mijn kop kleurt

En mijn bloed giert
Nu met gemak
Zeg ik de laatste vier
'Het is mijn beurt'